Σαν ημερολόγιο (26/6/2016) - Και ο υλικός πλούτος είναι συναίσθημα!

Το καλοκαίρι συνεχίζει την πορεία του και μας μοιράζει ανιδιοτελώς για  άλλη μία φορά τα δώρα του. Η πολιτική της Αγγλίας έχει βάλει την υπόλοιπη Ευρώπη να σκέφτεται και γενικά όλο και διάφορα σιγοψήνονται για να μας σερβιριστούν καλοψημένα στο φθινοπωρινό ή και χειμερινό μας γεύμα.

 Η ζωή   συνεχίζεται, όπως πάντα, με την κάθε στιγμή  του  καθενός να είναι η δική του σημαντική και μεγάλη στιγμή. Μία  τέτοια στιγμή έζησα πριν από τρεις (3) μέρες που αγόρασα ένα κινητό αφής, τύπου «smart phone» αν τα λέω καλά. Αντιστεκόμουν, όπως τη μερίδα –μικρή-  εκείνη των ανθρώπων, που αντιστέκεται στην λαίλαπα της τεχνολογίας.  Η μία φίλη με ρωτούσε έχεις «viber», η άλλη το επέβαλε  «άντε πάρε ένα σμαρτ φόουν να σου στέλνω τις φωτογραφίες». Όταν μιλούσα με υπαλλήλους  κινητής τηλεφωνίας ήταν σαν να άκουγα κινέζικα.  «Αν έχεις τις τάδε εφαρμογές, κάνεις αυτό ή αυτό». Και τι είναι οι εφαρμογές αναρωτιόμουν εγώ.

Εμένα μου αρκούσε το απλό κινητό μου, το οποίο ξέχασα κάτω από το πάπλωμα ερχόμενη στο νησί  για εργασία. Μία προσωρινή λύση βρέθηκε αφού  δανείστηκα το εφεδρικό (παλιό μοντέλο φυσικά) της αδελφής μου, μέχρι που έπρεπε να το επιστρέψω και έτσι βρέθηκα στο μαγαζί να  αγοράζω το κινητό αυτό αφής, που ξαφνικά με έκανε να νιώσω ΠΛΟΥΣΙΑ!!  Όπως  το ακούτε.  Ενα κινητό αυτού του είδους,  που έβλεπα οι περισσότεροι να σέρνουν τα δάχτυλά τους πάνω στην οθόνη, μου έδωσε την υπέρτατη ικανοποίηση του υλικού αυτού αποκτήματος. 

Το ίδιο αίσθημα πλούτου είχα νιώσει όταν το 1986  η  οικογένειά μου αντικατέστησε την ασπρόμαυρη τηλεόραση με μία  έγχρωμη.  Είχε ήδη κυκλοφορήσει κάποια χρόνια η έγχρωμη τηλεόραση.

Νομίζω ότι όταν ένα υλικό αγαθό δεν  γίνεται εξ  αρχής από την εμφάνισή του,  άμεσος στόχος ικανοποίησης του καταναλωτή,  μπορεί να προσφέρει περισσότερη χαρά όταν αποκτηθεί με τον καιρό.  Γιατί να νιώσει  ανεπαρκής έως και δυστυχισμένος κάποιος αν δεν αποκτήσει ΑΜΕΣΩΣ αυτό που εμφανίζεται κάθε φορά στον εμπορικό κόσμο της τεχνολογίας;  Και αυτό δεν έχει κορεσμό γιατί η τεχνολογία βρίσκει τον τρόπο να σε στέλνει στο μαγαζί ξανά και ξανά.

Την πρώτη μέρα δεν ήξερα ούτε πώς να απαντήσω σε κλήση, μέχρι που η φίλη  Ρένα μου είπε να σέρνω το δάχτυλο μέχρι το ακουστικό. Η αδελφή μου με περιμένει τώρα σπίτι, να μου δείξει τα πρώτα που χρειάζεται να ξέρω από τη χρήση του νέου μου κινητού.

  Ευχαριστώ τον  Θεό που υπάρχεις  αδελφή  και φυσικά όχι γι’  αυτό το λόγο.